جدول(۲-۵): نرخ بیکاری در استان گیلان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سال نرخ بیکاری ۱۳۸۰ ۱۴٫۱۷ ۱۳۸۱ ۱۲٫۲ ۱۳۸۲ ۱۱٫۳ ۱۳۸۳ ۱۰٫۳ ۱۳۸۴ ۱۱٫۵ ۱۳۸۵ ۱۱٫۳ ۱۳۸۶ ۱۰٫۵ ۱۳۸۷ ۱۰٫۴۵ ۱۳۸۸ ۱۱٫۹۵

ماخذ: سالنامه آماری استان

 

۲-۶-۲ برنامه ها و سیاست های ایجاد اشتغال:

 

الف. ایران: بررسی سیاست های اشتغال ایران در طول برنامه های اول، دوم و سوم توسعه اقتصادی، بیانگر جایگاه متفاوت توسعه اشتغال و کاهش بیکاری و سیاست های اتخاذه شده برای اهداف موردنظر است:

 

برنامه اول توسعه (۱۳۷۲-۱۳۶۸): اهداف اشتغال در این برنامه مبتنی بر سه محور کاهش بیکاری پنهان و فصلی، افزایش بهره وری سرانه نیروی کار و افزایش نسبت کارکنان مشاغل علمی و فنی و تخصصی به کل شاغلین بوده است.

 

سیاست های مرتبط با اشتغال این برنامه در تبصره های ۱۲،۲۴ و ۲۶ آن آمده است . رویکرد حاکم در تولید به جای کاربری، سرمایه بری و ابزارسالاری بوده است:

 

اتخاذ سیاست های مربوط به توسعه سرمایه گذاری بخش غیردولتی و فرصت های شغلی شامل سیاست های مالی، پولی و مالیاتی، هدایت سرمایه های خارجی ، حمایت از صنایع کوچک، اولویت دادن به طرح های آب و کشاورزی.

 

سیاست های مربوط به استفاده از تکنولوژی مناسب با توجه به شرایط بازار کار.

 

اتخاذ سیاست های تعیین دستمزد و بهره وری شامل متناسب سازی مزد و حقوق با بهره وری نیروی کار و سیاست های تشویقی و انگیزشی برای جذب متخصصین در نواحی محروم.

 

سیاست های آموزشی مرتبط با بازارکار گسترش آموزش‌های فنی و حرفه ای حین خدمت و آموزش مدیران و …

 

اعمال سیاست های تجاری.

 

سیاست ایجاد اشتغال در خارج از کشور و گسترش همکاری‌های فنی و مبادله نیروی کار.

 

اصلاح قوانین و مقررات در جهت تشویق سرمایه گذاری خصوصی و توسعه بازار کار.

 

برنامه دوم توسعه (۱۳۷۸-۱۳۷۴): سیاست های اشتغال زایی به شرح ذیل مورد توجه بوده است :

 

توسعه سرمایه گذاری فرصت های شغلی از طریق فراهم نمودن شرایط کارآفرینی، اتخاذ سیاست های مالی، حمایت از صنایع کوچک و اعمال حمایت های قانونی از تسهیلات لازم و ارزان قیمت برای اشتغال جوانان.

 

اصلاح ساختار اشتغال (تشویق سرمایه گذاران به استفاده هرچه بیشتر کارکنان ایرانی و توزیع مجدد نیروی کار شاغل بین دستگاه‌ها و شرکت های غیردولتی).

 

آموزش در زمینه‌های مناسب شغلی از طریق گسترش مراکز فنی و حرفه ای.

 

تقویت شبکه پردازش اطلاعات بازار کار و انجام پژو هش های مربوط به حرکات بازار، طبقه بندی و استاندارد مهارت و ایجاد ارتباط بین آموزش و نیازهای کمی و کیفی بازار کار.

 

تأمین مشاغل مولد برای نیروی کار مازاد عشایر و کمک به استمرار فعالیت‌های غیرکشاورزی در محیط روستایی.

 

برنامه سوم توسعه (۱۳۸۳-۱۳۷۹): در این برنامه با اختصاص فصل ششم به سیاست‌های اشتغال، توجه خاصی به مقوله “اشتغال و کاهش بیکاری” شده است:

 

سیاست های گسترش سرمایه گذاری و فرصت های شغلی شامل:

 

اعطای تسهیلات ارزان برای سرمایه گذاری ‌اشتغال‌زا به منظور حمایت از طرح های ‌اشتغال‌زا و صنایع کوچک و ‌اشتغال‌زا.

 

معافیت از حقوق و عوارض دولتی برای سرمایه گذاری در مناطق کمتر توسعه یافته.

 

پرداخت تسهیلات بانکی از محل بخشی از سپرده های قانونی بانک ها به طرح های ‌اشتغال‌زای بخش های مختلف اقتصادی.

 

پرداخت تسهیلات قرض الحسنه و ارزان قیمت به بنگاه های کوچک ‌اشتغال‌زا.

 

حمایت دولت از سرمایه گذاری های خصوصی در مناطق.

 

استفاده از منابع حساب ذخیره ارزی برای طرح های سرمایه گذاری خصوصی.

 

مشارکت دولت در ایجاد صندوق قرض الحسنه توسعه اشتغال روستایی و توسعه صنایع کوچک .

 

منطقی نمودن هزینه های برق، گاز، تلفن، آب و فاضلاب و نیز متناسب نمودن نرخ های ترجیحی در جهت حمایت از تولید.

 

کاهش هزینه های نیروی کار به شکل تخفیف در میزان حق بیمه سهم کارفرما و کاهش مالیات کارفرمایان.

 

سیاست‌های آموزشی شامل: پرداخت یارانه سود تسهیلات،ایجاد آموزشگاه های آزاد فنی و حرفه ای واطلاع رسانی.

 

سیاست اعزام نیروی کار از طریق ایجاد اشتغال و اعزام نیروی کار به خارج.

 

سیاست جایگزینی نیروی کار

 

سیاست های مربوط به اصلاح نهادها و قوانین و مقررات ناظر بر بازار کار (ازوجی، ۱۳۸۶).

 

برنامه توسعه چهارم: (۱۳۸۴-۱۳۸۸):

 

بازنگری در قوانین و مقررات ناظر بر بازار کار با ساز و کار سه جانبه گرایی (دولت، کارگر و کارفرما) ؛

 

گسترش بازار محصولا‌ت دانایی محور و دانش بنیان و گسترش نقش بخش خصوصی و تعاونی؛

 

تشویق سیستم بانکی برای اعطاء تسهیلا‌ت به بخش‌های اقتصادی و مناطق مختلف کشور با استفاده ‌از یارانه‌ نقدی و وجوه‌اداره شده و حساب ذخیره‌ارزی به منظور ایجاد انگیزه برای سرمایه‌گذاری و اشتغال؛